Pensoj

Mi scivolas se mia geedziĝa estas finata.

Mi geedziĝis kun mia edzino antaŭ preskaŭ dekdu jaroj, konante ŝi antaŭe tri jaroj. Kiam ni geedziĝis, mi kredis ke nia amo sufus por tutaj niaj vivoj. Sed, ni estas tie ĉi nun, kaj mi ne povas diri ke mi konas se ŝi plu amas min ... aŭ se mi plu amas ŝin.

Kiel ni venis al tian lokon? Kiel povas du geviroj, kiuj diris ke ili amos ĉiam, rivi kie ili ĉiam, aŭ preskaŭ ĉiam, koleras? Mi ne povas feliĉigi ŝin plu. Kiam ŝi leviĝas matene, ŝi parolas kolere al mi; kiam ŝi revenas al hejmo poste sia laboro, ŝi parolas kolere al mi. Estas kiel ŝi ĉiam koleras, al mi, al aliulo, al ĉiuj kaj al ĉiojn. Kaj kiam ŝi koleras, ŝi uzas vortojn malbonegajn. Hieraŭ mi devis fermi la porton de la ĉam ke ŝi estis, ĉar ŝi estis kolerdiranta "Fiku tion! Fiku! Fiku!" denove kaj denove, unu foje poste alia. Ŝi ofte faras tion, kaj mi ja dormemas de tio.

Mi ja dormemas, kaj mi ne povas kontinui tiel. Hodiaŭ vespere, mi demandis de mi se mi povas kontinui geedziĝe tiel, kaj mi komprenis ke mi ne povas. Ni jam geedziĝas dekdu jarej. Kiel oni kontinui tiel por kvardek jaroj ke ankoraŭ venas? Kiel oni kontinui tiel por tridek jaroj ke ankoraŭ venas? Dudek? Mi ne povas, kaj mi ne certas ke estas iu kiu povas, sen feliĉeco sufa por diri "Mi amas mian edzinon."

Mi ne certas plu se ŝi plu amas min. Estas kiel nia geedziĝo mortis.

Ankaŭ, ni havas tri gefiloj; la plijunaj aĝas malpli unu jaro.

Mi ne volas por ili grandiĝas kun deedziĝo de ilia gepatroj ... sed mi ankaŭ ne volas por ili grandiĝas kun la kolero de sia patrino ĉiam kie ŝi estas.

Sinjoro Eternulo, aŭskultas mian preĝon, kaj trovigu por mi la respondon de tia problemo, ĉar mi ne scias via vojo.